Rozdział 11

Ten rozdział dedykuję Nielegalnej, napisała naprawdę świetny komentarz. 

Odepchnęłam się lekko od szwagra i spojrzałam w stronę, z której dochodził głos. Moją uwagę przykuła zbliżająca się do nas  czarnowłosa, niska kobieta w podeszłym wieku. Jej włosy były idealnie pofalowane, a granatowa sukienka, sięgająca za kolano, podkreślała jej sylwetkę. Założyła parę malutkich, diamentowych kolczyków, a ja od razu odetchnęłam z ulgą. Nie musiałam czuć się przy niej źle i biednie.
- Ale wypiękniałaś- Uśmiechnęła się promiennie w moją stronę i przytuliła mnie mocno. Oboje z Germanem staliśmy lekko zdezorientowani, ja nie miałam pojęcia, kim była ta kobieta, ale miałam pewność, że mnie poznała, dlatego lekkie przerażenie wypłynęło na moją twarz.
- O co tutaj chodzi?- Zapytał w końcu inżynier, patrząc raz na obcą kobietę, raz na mnie.
-Cieszę się synku, że w końcu mnie posłuchałeś i sprowadziłeś Angeles, ale co z Angelicą?- Spytała, a ja dopiero wtedy rozpoznałam w niej matkę mojego szwagra. Te same radosne, ciemny oczy i pełne, zawsze uśmiechnięte usta. No tak...
- To nie jest Angeles!- Warknął, jednak, jego twarz złagodniała, kiedy położyłam dłoń na jego ramieniu i spojrzałam na niego z powagą. Po chwili dostrzegłam w jego oczach nieopamiętaną wściekłość. Złapał mój nadgarstek, a drugą dłoń umieścił w dole moich pleców, jakby pilnował, abym mu nie uciekła. A szczerze mówiąc, miałam wtedy taką ochotę. Bycie tak blisko Germana Castillo, gdy był rozzłoszczony było jak igranie z ogniem. Inżynier zupełnie ignorując swoją rodzicielkę poprowadził mnie do swojego gabinetu i zamknął za nami drzwi, sprawiając, że znajdowaliśmy się razem w zamkniętym pomieszczeniu.
- Angeles, to naprawdę ty?- Zapytał spokojnie, zupełnie jakby jego wściekłość minęła i przemienił się z powrotem w tego romantycznego i miłego mężczyznę sprzed kilkunastu minut. Nie odpowiedziałam, co było jednoznaczną odpowiedzią na jego wcześniejsze pytanie. - Co ty sobie do cholery myślałaś- Na jego twarz znów wymalowała się złość. Gdy ponownie nie otrzymał ode mnie odpowiedzi, podszedł blisko mnie, złapał za nadgarstki i szarpnął tak, że wylądowałam w jego ramionach. Tym razem nie przyniosło mi to uczucia bezpieczeństwa i ulgi, a raczej spotęgowało moje przerażenie.
Ogarnęła mną panika. Byłam uwięziona w żelaznym uścisku. Wzięłam głęboki wdech, aby uspokoić  mój dotychczas płytki i szybki oddech. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego byłam, aż tak rozdygotana. Chciałam uciekać, lecz on nadal mocno mnie trzymał i nie zamierzał puścić.
- Skłamałam, bo bałam się, że znowu ją wywieziesz.- Powiedziałam wreszcie, nie patrząc na niego. Chciałam brzmieć pewnie, jednak zdradziło mnie moje drżące ciało.
- Jesteś moją szwagierką, doskonale o tym wiedziałaś, więc czemu do cholery, pozwoliłaś się pocałować?!-  W reakcji na jego krzyk, moje nogi odmówiły mi posłuszeństwa i lekko się zachwiałam,  jednak przez mocny uścisk inżyniera, nie upadłam.
- Ja... ja...- Zaczęłam się jąkać, nie wiedząc, co mu odpowiedzieć. No właśnie, dlaczego pozwalam mu sie pocałować?
- Wynoś się z mojego domu.- Puścił mnie i odparł chłodno.- I wyjdź kuchnią, nie chce żebyś robiła zamieszanie wśród gości.
Z opuszczoną głową szłam w stronę schodów. Starałam sie ukryć łzy napływające mi do oczu, kiedy przedzierałam się przez tłum, dobrze bawiących się bogaczy.
- Dlaczego tak piękna kobieta płaczę?-  Zatrzymał mnie męski głos i delikatny uścisk na łokciu.  Odwróciłam się z stronę wysokiego, bruneta z burzą loków na głowie i zielonymi oczami. Jego usta wygięte były w radosnym uśmiechu. 

- Um... Zwolniono mnie- Wybełkotałam, ucierając łzę z policzka i w niekobiecy sposób pociągnęłam nosem.
- Dlaczego?- Zapytał, zaciekawiony z błyskiem szmaragdowych oczu.
- Nie chcę o tym mówić- Burknęłam - Muszę iść.- Palnęłam, jednak zielonooki nie pozwolił mi na to.
- Zaczekaj- Zatrzymał mnie, ponownie łapiąc za łokieć.- Dałabyś się zaprosić na kawę?- Spytał z nadzieją w oczach.
-Um, nie wiem... może...- Palnęłam z zamiarem szybkiego odejścia.
- O German... miło się widzieć- Lokowaty odparł, a ja na dźwięk imienia szwagra natychmiast odwróciłam się w jego stronę.
- Harry...Ciebie też miło widzieć- Inżynier zmierzył mnie chłodnym spojrzeniem, pod wpływem którego, miałam wrażenie, ze kurczę się do rozmiarów mrówki. - Chyba miałaś się wynosić- Warknął po chwili w moją stronę.
- To ty ją wyrzuciłeś?- Zdziwił się Harry. Ze słów Germana, wywnioskowałam, że zielonooki tak miał właśnie na imię.
- Już idę- Pisnęłam cichutko i wymknęłam się do mojej sypialni. Szybko spakowałam swoje rzeczy, a piękna suknię i buty położyłam na łóżku i łapiąc za rączkę walizki, opuściłam willę Castillo.

Otaczały mnie sylwetki ciemnych drzew, rosnących wzdłuż ścieżki w parku.  Nocne niebo przyozdobione było radośnie świecącymi gwiazdami, a księżyc w kształcie półokręgu wzywał nocne zwierzęta. Dotarłam do domu Pabla, w którym przed moja wyprowadzają do Germana, mieszkaliśmy razem.
Wyjęłam z torby moje klucze, przyozdobione różnymi breloczkami i za ich pomocą otworzyłam drzwi.  Mimo, że byłam smutna, wybuchnęłam śmiechem widząc przyjaciela, który w pocie czoła próbował założyć pościel. Słysząc mój chichot, rzucił kołdrę, którą trzymał w dłoniach i radośnie podbiegł do mnie mocno nie przytulając. 

- Już nigdy nie zostawiaj mnie na tak długo- Pisnął jak mała dziewczynka stęskniona za mamą. Żartobliwie poczochrałam jego włosy i pomogłam mu założyć poszewkę na kołdrę. - Co się stało?- Zapytał, gdy opadłam na sofę i przyciągnęłam kolana do klatki piersiowej. 

-German dowiedział się kim jestem i mnie wyrzucił- Wyznałam i zamknęłam oczy, czując napływające do nich łzy. Poczułam jego ramię, oplatające się dookoła mojej talli i przyciągające mnie do niego. Ułożyłam głowę na jego klacie i słuchałam spokojnego bicia jego serca. Zawsze, gdy było mi źle, mocno mnie przytulał i trwaliśmy w uścisku tak długo,  aż nie poczułam się lepiej. - Boje się, że znów ją wywiezie- Wyszeptałam, cicho przy tym szlochając. 

-Ciii- Uspokajał mnie, tak jakbym była małym dzieckiem- Wątpię, żeby ją wywiózł. Jeżeli jutro będzie w studio, porozmawiaj z nią.

-A co, jeżeli jej nie będzie? Co jeżeli będą już na drugim końcu świata?- Podniosłam głowę i spojrzałam na niego poważnie. Jego ciepłe oczy zdradzały, że miał pewność, że moja siostrzenica będzie jutro w studio. - A nawet jeśli, to co mam jej powiedzieć?

-Prawdę i to, co ci leży na sercu. Angie, to twoja siostrzenica i masz pełne prawo się z nią widywać, czy German tego chce, czy też nie- Chociaż nie przyznałam tego na głos, jego słowa przyniosły mi ukojenie. Mimo wszystko, zawsze, kiedy robiłam głupstwa, on dawał mi najlepsze rady, a ja dopiero, kiedy wszystko się waliło, korzystałam z nich. Tak było też tym razem. 

Kiedy poczułam się na tyle dobrze, by zostać sama, zamknęłam się w swoim pokoju i spojrzałam w lustro stojące w roku. Kok, w który upięte były moje włosy, był teraz jednym, wielkim supłem, a fioletowa róża bezradnie zwisała z moich loków. Wyplątałam kwiat i usiadłam z nim na łóżku. Opuszkami palców przejechałam po jego delikatnych płatkach. To była czwarta róża, którą German mi podarował. Każda z nich była wyjątkowa i każda wiązała się z jakimś wspomnieniem. Złapałam do dłoni wyschniętą, czerwoną róże Grande Amour, była to pierwsza, którą otrzymałam, a zarazem była powodem naszego pierwszego pocałunku. Kolejna była Blue Magneta. Jej wspaniale pachnące płatki, były wspomnieniem wieczoru, gdy razem spacerowaliśmy po ogrodzie, a ja męczyłam go pytaniami o jego piękne rośliny. Kolejna, znak romantycznego gestu Bella Portugaise, leżała przy mojej twarzy, kiedy się obudziłam. I ostatnia, Cancion de Verano, w prezencie razem z piękną suknią. Powinnam myśleć o Violetcie, a ja tymczasem fantazjuje o Germanie. Ale dlaczego? Czy to możliwe, że mój arogancki szwagier, rozkochał mnie w sobie? Nawet nie wiem, kiedy zasnęłam, otoczona czterema wyjątkowymi kwiatami...

Od autorki: No to kolejny rozdział za nami. I stało się! German zna już prawdę, a nasza biedna Angeles, troszeczkę sobie pocierpi. (Chcę trochę tak potrzymać, ale boję się, że nie dam rady i pogodzę ich już w następnym rozdziale)

Chcę wam powiedzieć, że w niedzielę wyjeżdżam i wrócę dopiero pod koniec sierpnia. Mam napisanych w zapasie kilka rozdziałów, boje się jednak, że to nie wystarczy, więc szukam na ten miesiąc wakacji kogoś do pomocy. Jeżeli ktoś jest zainteresowany, może pisać pod ten adres e-mail: germangiepomojemu@wp.pl 
6 komentarzy= next